15/12/2017

Ποιες είναι οι Εργομετρικές Εξετάσεις;

Διαβάζουμε και ακούμε για εξετάσεις και εργομετρικά των αθλητών. Τι ακριβώς, όμως, είναι αυτά; 

   Στην σημερινή εποχή της τεχνολογίας στον αθλητισμό σε ομαδικά ή ατομικά αθλήματα επικεντρώνονται πάρα πολύ στην πρόληψη. Γίνονται συνεχείς εργομετρικές εξετάσεις νέων παικτών, (ομαδικά ή ατομικά), έπειτα από προγραμματισμένους ετήσιους προπονητικούς κύκλους, προκειμένου να βγουν ασφαλή συμπεράσματα για την προπόνηση και αποφυγή τραυματισμών. Καινούργιοι και παλιοί παίκτες περνούν από κόσκινο προκειμένου να διαπιστωθούν τα αδύνατα και δυνατά τους σημεία. Οι μετρήσεις που γίνονται είναι

1. Σωματομετρικά χαρακτηριστικά (% λίπους- άλιπη μάζα- Σωματικά υγρά -λίπος σε Kg).

2. Καρδιαναπνευστικά χαρακτηριστικά.

• Μέγιστη κατανάλωση οξυγόνου (VO2max)
• Ταχύτητα στη Μέγιστη κατανάλωση οξυγόνου (vVO2max)
• Αναερόβιο Κατώφλι
• Θερμιδομετρία
• Μέγιστη συγκέντρωση γαλακτικού οξέος

3. Παράμετροι Ταχύτητας - Αναερόβιου Έργου

• Επιτάχυνση - Μέγιστη ταχύτητα
• Ταχύτητα 10m - 20m-30m -Rast(Running Anaerobic Speed Test)

4. Δύναμη & ισχύς ποδιών

• Εκρηκτική δύναμη κάτω άκρων (Sj-CMj-Rj15 sec-FreeCMj) Χρησιμοποιούνται τεστ για να μετρηθεί η δύναμη των κάτω άκρων, όπως εκφράζεται μέσω του άλματος. Υπάρχει το vertical jump test (άλμα με φόρα) και counter movement test, στα οποία εκτελούνται άλματα χωρίς φόρα.
  
• Ισχύς εκτεινόντων - καμπτηρών (Chronojump)
  

5. Ταχύτητα Αντίδρασης

  · Μέτρηση αντανακλαστικών

6. Ευλυγισία

  · Μυών

  · Αρθρώσεων

Τεστ Μέγιστης Πρόσληψης Οξυγόνου

  Ο συγκεκριμένος δείκτης μας προσδιορίζει τη μέγιστη ποσότητα οξυγόνου που μπορεί να καταναλώσει ο οργανισμός στην μονάδα του χρόνου ανάλογα με την αυξανομένη ένταση της άσκησης, καθώς επίσης και την δυνατότητα των αλκαλικών παρακαταθηκών στην ανοχή του Γαλακτικού οξέως.

  Με την εργομέτρηση μπορούμε να εκτιμήσουμε τον πιο σημαντικό παράγοντα της φυσικής κατάστασης, την αερόβια ικανότητα του ατόμου. Αυτό σημαίνει ότι μπορούμε να μετρήσουμε μία σειρά από παραμέτρους που είναι πολύ βασικοί στην αντοχή και το σύνολό τους μπορεί να μας δώσει πληροφορίες για την υγεία του ατόμου, να προσδιορίσει σε μεγάλο βαθμό την απόδοση αλλά και να προβλέψει την επίδοση του ασκούμενου. Με βάση τα αποτελέσματα βελτιώνουμε την ασφάλεια, την ποιότητα και την αποδοτικότητα της άσκησης.

   Οι παράμετροι που μπορούν να αξιολογηθούν είναι οι εξής:

1. VO2max 

  VO2max   είναι το πιο σημαντικό κριτήριο της βιολογικής αξίας ενός ατόμου. Είναι ο μεγαλύτερος όγκο οξυγόνου, που καταναλώνουν τα μυϊκά κύτταρα κατά τη μέγιστη προσπάθεια στη μονάδα του χρόνου. Η αξιολόγηση της VO2max δηλώνει τη μέγιστη λειτουργική προσαρμοστικότητα του αναπνευστικού, καρδιαγγειακού, κυκλοφορικού και μυϊκού συστήματος. Με την αξιολόγηση (εργαστηριακή εργομετρική εξέταση) οδηγούμαστε σε ουσιαστικά και ασφαλή συμπεράσματα για τον τρόπο προγραμματισμού και την γρήγορη βελτίωση της αερόβιας ικανότητας.

  Το VO2max σχετίζεται άμεσα µε το επίπεδο της φυσικής κατάστασης. Ένα τεστ προσδιορισµού του VO2max απαιτεί να ασκηθείτε έως την πλήρη εξάντληση προκειμένου να μετρήσετε την μέγιστη πρόσληψη οξυγόνου ή κατανάλωση. Το VO2max εκφράζεται είτε ως απόλυτη τιµή ή ως σχετική τιμή σε σχέση µε το βάρος του σώματος. Το απόλυτο VO2 είναι απλά το μέγιστο επίπεδο οξυγονικής πρόσληψης που πετύχατε κατά την διάρκεια του τεστ και μετριέται σε λίτρα ανά λεπτό (L/min). Ωστόσο είναι εµφανές ότι ένα άτοµο που ζυγίζει 100 κιλά θα έχει μεγαλύτερη πρόσληψη O2 από ένα άτομο που ζυγίζει 75 κιλά. Επομένως το VO2 εκφράζεται σε (ml/kg/min) για να εχει άμεση συσχέτιση με το σωματικό βάρος. Το προβλεπόμενο VO2max βασίζεται σε υγιή και φυσιολογικά άτομα και προσαρμόζεται με βάση την ηλικία σας, το βάρος, το ύψος, το φύλο και τον τύπο της άσκησης. Πολύ προπονημένα άτομα μπορεί να ξεπεράσουν σημαντικά τις προβλεπόμενες νόρμες.

2. Η vVO2max

Η vVO2max μετριέται σε (km/h) ή Έργο (watt/kg), είναι η ταχύτητα που αναπτύσσεται στην VO2max.

3. Αναερόβιο κατώφλι

 Τo αναερόβιο κατώφλι είναι ένας σημαντικός δείκτης αερόβιας αντοχής. Για αγύμναστους αντιστοιχεί στο 50% VO2max και γυμνασμένους στο 75% VO2max . Έχουμε τρεις (3) παράγοντες προσδιορισμού του κατωφλιού, οι οποίοι είναι:

  α) Αναπνευστικό Κατώφλι (RER).

  β) Καρδιακό Κατώφλι (HRAT).

  γ) Γαλακτικό κατώφλι (LA).

 Όταν το VCO2* /VO2** =1, αναερόβιο κατώφλι και κυμαίνεται από 0,70 έως 1,00 η παραγωγή ενέργειας (ATP) γίνονται με την παρουσία οξυγόνου (αερόβιος μεταβολισμός καύση λίπος και υδατανθράκων) και στο σημείο (RER=1) ορίζεται ως αναερόβιο κατώφλι και αντιστοιχεί σε παραγωγή γαλακτικού οξέως 4mmol/l., δηλαδή ο όγκος του διοξειδίου που εκπνέουμε είναι ίσος με τον όγκο του οξυγόνου που καταναλώνουμε. Τώρα όταν ο όγκος του διοξειδίου αυξάνεται πάνω από την μονάδα (RER>1) τότε παρουσιάζεται συσσώρευση γαλακτικού οξέως, το LA λειτουργεί ως μεταβολίτης διάσπασης των υδατανθράκων (Αναερόβιος μεταβολισμός, Καύση υδατανθράκων), με την αύξηση της έντασης του αναερόβιου μεταβολισμού παρουσιάζει παράλληλη αύξηση του Γαλακτικού οξέως (LA) στο αίμα. Εκφράζεται σε έργο που αντιστοιχεί σε %VO2max. Όσο υψηλότερο είναι το έργο αυτό και για όσο περισσότερο μπορεί να διατηρηθεί στην άσκηση τόσο πιο γυμνασμένος είναι ο αθλούμενος. Εάν το LT είναι κάτω από το 40%,τουVO2max του θα πρέπει να θεωρηθεί ως µη έγκαιρο το τεστ (ο αθλητής μπορεί να ήταν άρρωστος ή δεν συμμετείχε με προσπάθεια 100%). Το πολύ υψηλό LT, ίσως σχεδόν ίσο µε το VO2max, μπορεί να εμφανιστεί σε δοκιµαζόµενους µε πολύ χαµηλό VO2max (λόγω ασθένειας ή εξασθένησης) ή σε αθλητές όπου ένα υψηλό LT αντανακλά την ικανότητά τους να εργάζονται µε υψηλές επιβαρύνσεις για παρατεταμένες περιόδους.

  * VCO2 = Όγκος διοξειδίου

  **VO2 = Όγκος Οξυγόνου

4. Γαλακτικό στο αίμα

  Όταν ακούμε τη λέξη Γαλακτικό οξύ (LA) σε πολλούς ανθρώπους περνά από το μυαλό τους ότι είναι υπεύθυνο για κόπωση, μυϊκούς πόνους και κράμπες , κάποιοι θεωρούν ότι πρέπει να αποφεύγετε με κάθε τρόπο. Η επιστήμη όμως έρχεται και ανατρέπει το μύθο που ίσχυε μέχρι σήμερα και μας πληροφορεί ότι το γαλακτικό οξύ διαδραματίζει ένα κρίσιμο ρόλο στην παραγωγή ενέργειας κατά τη διάρκεια της άσκησης. Κατά την άσκηση και μάλιστα σε άσκηση στο Αναερόβιο Κατώφλι (ΑΚ) στο σημείο που αρχίζει η συστηματική παραγωγή γαλακτικού οξέος, στην πραγματικότητα δημιουργεί γαλακτικό οξύ, που διασπάτε σε γαλακτικό ιόν και ιόντα υδρογόνου. Τα ιόντα υδρογόνου είναι το οξύ στο γαλακτικό οξύ. Παρεμβαίνει με ηλεκτρικά σήματα στους μύες και στα νεύρα σας, επιβραδύνει τις ενεργειακές αντιδράσεις, και εξασθενίζει τις μυϊκές συσπάσεις. Το κάψιμο που νιώθετε κατά την έντονη προπόνηση προκαλείται από συσσώρευση ιόντων υδρογόνου. Έτσι, όταν νιώθετε κόπωση, μην κατηγορείτε το γαλακτικό οξύ. Αντιθέτως, την ευθύνη την έχουν τα ιόντα υδρογόνου, τα οποία αυξάνουν την οξύτητα του αίματος και τείνουν να διαταράξουν την οξεοβασική ισορροπία χαμηλώνοντας το pH, έτσι για τιμές κάτω από 7,0 pH διαταράσσεται η οξεοβασική ισορροπία που οδηγεί σε μυϊκό κάματο.

  Το γαλακτικό οξύ παρέχει τα καύσιμα για πολλούς ιστούς, βοηθά στη χρήση των υδατανθράκων, και χρησιμεύει ως καύσιμο για την παραγωγή της γλυκόζης και του γλυκογόνου από το συκώτι. Στην πραγματικότητα, το γαλακτικό οξύ είναι ο τρόπος της φύσης που σας βοηθά να αντιμετωπίσετε οποιεσδήποτε πιεστικές καταστάσεις.

  Ο καρδιακός μυς, προτιμώντας να μεταβολίζει για τις ενεργειακές του δαπάνες γαλακτικό παρά γλυκόζη, σε κατάσταση ηρεμίας το 30% το αντλεί από το γαλακτικό, ενώ κατά την έντονη άσκηση αντλεί το 60% από το γαλακτικό. Το γαλακτικό οξύ είναι ζωτικής σημασίας για να διασφαλίσετε ότι το σώμα σας παίρνει μια σταθερή προμήθεια υδατανθράκων, ακόμη και κατά τη διάρκεια μεγάλης διάρκειας άσκησης.

 Το γαλακτικό οξύ σχηματίζεται από τη διάσπαση της γλυκόζης ,κατά τη διάρκεια αυτής της διαδικασίας, τα κύτταρα παράγουν τριφωσφορική αδενοσίνη (ATP), που παρέχει ενέργεια για τις περισσότερες από τις χημικές αντιδράσεις του σώματος. Ο σχηματισμός του γαλακτικού οξέος δεν χρησιμοποιεί οξυγόνο, οπότε η διαδικασία συχνά αποκαλείται ως αναερόβιος μεταβολισμός. Η παραγωγή ATP που σχετίζεται με το γαλακτικό οξύ είναι μικρή αλλά πολύ γρήγορη.

  Το γαλακτικό οξύ δεν προκαλεί μυϊκό πόνο και κράμπες, ο καθυστερημένος μυϊκός πόνος, η αίσθηση του πιασίματος στους μύες σας την επόμενη ημέρα της προπόνησης, προκαλείται από τη βλάβη των μυών και τη μετα-προπονητική φλεγμονή τους. Οι περισσότερες μυϊκές κράμπες προκαλούνται από τους νευρικούς υποδοχείς των μυών οι οποίοι γίνονται υπερευερέθιστοι με τη μυϊκή κόπωση.

 Το σώμα παράγει γαλακτικό οξύ, όταν διασπά υδατάνθρακες για ενέργεια, Όσο πιο γρήγορα διασπαστεί η γλυκόζη και το γλυκογόνο τόσο μεγαλύτερος είναι ο σχηματισμός του γαλακτικού οξέος. Όσο περισσότερο χρησιμοποιείτε τους υδατάνθρακες ως καύσιμο, τόσο περισσότερο γαλακτικό οξύ παράγετε, γι΄ αυτό για αναπνευστικό πηλίκο RQ=0,70 η ενέργεια παράγεται από το λίπος για RQ=0,85 η ενέργεια παράγεται το 50% από το λίπος και το άλλο 50% από τους υδατάνθρακες, για RQ=1,0 το οποίο συμπίπτει με το αναερόβιο κατώφλι (ΑΚ) η ενέργεια παράγεται 100% από τους υδατάνθρακες. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα καθώς αυξάνετε την ένταση της άσκησης, εξαρτάστε όλο και περισσότερο στις μυϊκές ίνες ταχείας συστολής. Οι ίνες αυτές χρησιμοποιούν κυρίως υδατάνθρακες για να τροφοδοτήσουν τις συστολές τους. Όπως αναφέρθηκε, κάθε φορά που θα διασπάσετε υδατάνθρακες για ενέργεια, οι μύες σας παράγουν γαλακτικό οξύ. Όσο πιο γρήγορα κινείστε, τόσο περισσότερους μύες ταχείας συστολής χρησιμοποιείτε. Κατά συνέπεια, μπορείτε να χρησιμοποιήσετε περισσότερους υδατάνθρακες ως καύσιμο και να παράγετε περισσότερο γαλακτικό οξύ.

   Πολλοί ιστοί, ιδιαίτερα οι σκελετικοί μύες, παράγουν και χρησιμοποιούν συνεχώς το γαλακτικό οξύ.Τα επίπεδα αίματος του γαλακτικού οξέος αντικατοπτρίζουν την ισορροπία ανάμεσα στην παραγωγή του γαλακτικού οξέος και στη χρήση του. Μια αύξηση στην συγκέντρωση του γαλακτικού οξέος δεν σημαίνει απαραίτητα ότι ο ρυθμός της παραγωγής του αυξήθηκε. Το γαλακτικό οξύ μπορεί να αυξηθεί λόγω του μειωμένου ρυθμού απομάκρυνσης του από το αίμα ή τους ιστούς.

  Η παραγωγή του γαλακτικού οξέος είναι ανάλογη με την ποσότητα των υδατανθράκων που διασπώνται για ενέργεια στους ιστούς. Κάθε φορά που χρησιμοποιείτε υδατάνθρακες, ένα σημαντικό μέρος μετατρέπεται σε γαλακτικό. Αυτό το γαλακτικό χρησιμοποιείται στη συνέχεια για τους ίδιους ιστούς ως καύσιμο, ή μεταφέρεται σε άλλους ιστούς μέσω της κυκλοφορίας του αίματος, και χρησιμοποιείται για ενέργεια. Η ταχεία χρήση των υδατανθράκων για καύσιμα, όπως γίνετε κατά τη διάρκεια της έντονης προπόνησης, επιταχύνει την παραγωγή γαλακτικού οξέος. Προσωρινά, το γαλακτικό οξύ συσσωρεύεται στους μύες και στο αίμα σας, διότι δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως καύσιμο αρκετά γρήγορα. Ωστόσο, αν επιβραδύνετε το ρυθμό της προπόνησης ή σταματήσετε εντελώς την άσκηση, ο ρυθμός της χρήσης του γαλακτικού οξέος για την παραγωγή ενέργειας σύντομα φτάνει το ποσοστό της παραγωγής του.

  Ο Dr. George Brooks, ένας καθηγητής από το τμήμα Βιολογίας στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια, περίγραψε τη δυναμική παραγωγή και χρήση του γαλακτικού οξέος στο μεταβολισμό στο «Lactate Shuttle Theory». Αυτή η θεωρία περιγράφει τον κεντρικό ρόλο του γαλακτικού οξέος στο μεταβολισμό των υδατανθράκων και τη σημασία του ως καύσιμο για το μεταβολισμό. Το σώμα χρησιμοποιεί το γαλακτικό οξύ ως βιοχημικό «μεσάζων» για το μεταβολισμό των υδατανθράκων. Οι υδατάνθρακες στη διατροφή αφομοιώνονται και εισάγονται στην κυκλοφορία από τα έντερα στο συκώτι κυρίως υπό τη μορφή γλυκόζης (σάκχαρο στο αίμα). Ωστόσο, αντί να εισέρχεται στο συκώτι όπως η γλυκόζη και να μετατραπεί άμεσα σε γλυκογόνο, η περισσότερη γλυκόζη από τους υδατάνθρακες παρακάμπτει το συκώτι, μπαίνει στη γενική κυκλοφορία και φτάνει στους μύες σας όπου μετατρέπετε σε γαλακτικό οξύ. Στη συνέχεια το γαλακτικό οξύ πηγαίνει πίσω στο αίμα και ταξιδεύει πίσω στο συκώτι, όπου χρησιμοποιείται ως δομικό συστατικό για την κατασκευή του γλυκογόνου. Το σώμα σας παράγει, με έμμεσο τρόπο, ένα μεγάλο μέρος του γλυκογόνου στο συκώτι από το γαλακτικό οξύ αντί απευθείας από τη γλυκόζη του αίματος. Οι επιστήμονες αποκαλούν τη διαδικασία παραγωγής γλυκογόνου στο συκώτι ως το «Παράδοξο της Γλυκόζης». Η θεωρία αυτή διαπιστώθηκε από τον διάσημο βιοχημικό Dr. J.D. McGarry και τους συνεργάτες του. Αυτό δείχνει τη σημασία του γαλακτικού οξέος στο μεταβολισμό των υδατανθράκων. Κατάλληλα προγράμματα προπόνησης μπορεί να επιταχύνουν την απομάκρυνση του γαλακτικού οξέος από τους μύες σας. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί με το συνδυασμό προπόνησης υψηλής έντασης και διαλειμματικής προπόνησης. Αθλητές και προπονητές θα πρέπει να μάθουν να αντιμετωπίζουν αποτελεσματικά το γαλακτικό οξύ. Ευτυχώς, τα περισσότερα προγράμματα προπόνησης περιλαμβάνουν στοιχεία που είναι απαραίτητα για να επιταχύνουν την απομάκρυνση του γαλακτικού. Ένα πρόγραμμα προπόνησης θα πρέπει να ενισχύει την ικανότητά σας για αφαίρεση του γαλακτικού οξέος κατά τη διάρκεια κάποιου αγώνα. Ο σχηματισμός του γαλακτικού οξέος και τα ποσοστά απομάκρυνσης του αυξάνονται καθώς τρέχετε πιο γρήγορα. Για να βελτιώσετε την ικανότητα σας να χρησιμοποιήσετε το γαλακτικό ως καύσιμο κατά τη διάρκεια της προπόνησης, θα πρέπει να αυξήσετε το φορτίο του γαλακτικού οξέος πολύ υψηλά κατά τη διάρκεια της προπόνησης. Η προπόνηση με πολύ γαλακτικό οξύ στο σύστημά σας, διεγείρει το σώμα σας για την παραγωγή ενζύμων τα οποία επιταχύνουν τη χρήση του γαλακτικού οξέος ως καύσιμο. Η υψηλής έντασης διαλειμματική προπόνηση θα προκαλέσει καρδιαγγειακές προσαρμογές που αυξάνουν την παροχή οξυγόνου στους μύες και τους ιστούς σας. Έχετε επομένως λιγότερη ανάγκη για διάσπαση υδατανθράκων σε γαλακτικό οξύ. Επίσης, η καλύτερη κυκλοφορία βοηθά στην επιτάχυνση της μεταφοράς του γαλακτικού οξέος στους ιστούς που μπορεί να το αφαιρέσει από το αίμα. Η διατροφή είναι επίσης σημαντική, η εντατική προπόνηση εξαντλεί τα αποθέματα γλυκογόνου στους μύες και στο συκώτι. Μια διατροφή υψηλή σε υδατάνθρακες είναι απαραίτητη για όλους τους αθλητές αντοχής. Οι υδατάνθρακες παρέχουν μια άμεση πηγή γλυκόζης, ώστε ο αθλητής έχει μια αίσθηση ευεξίας και μια γρήγορη πηγή ενέργειας. Η γλυκόζη χρησιμοποιείται επίσης για την αποκατάσταση του μυϊκού γλυκογόνου μετά την άσκηση. Όταν η γλυκόζη στο αίμα και τα αποθέματα γλυκογόνου των μυών θα ανανεωθούν, η γλυκόζη παρέχει μια πηγή γαλακτικού η οποία βοηθά στην αναπλήρωση του γλυκογόνου στο συκώτι.

   Το γαλακτικό οξύ είναι ένα σημαντικό καύσιμο για το σώμα κατά τη διάρκεια της ανάπαυσης και της προπόνησης. Χρησιμοποιείται για να συνθέσει γλυκογόνο στο συκώτι και είναι μια από τις πιο σημαντικές πηγές ενέργειας μας. Το γαλακτικό οξύ είναι η προτιμώμενη πηγή καυσίμων σε ιδιαίτερα οξειδωτικούς ιστούς, όπως ο καρδιακός μυς και αργής σύσπασης σκελετικές μυϊκές ίνες.

5. Πνευμονικός αερισμός (VE)

  Ο πνευμονικός αερισμός ονομάζομαι τη διαδικασία της αναπνοής προς τους πνεύμονες και αντίθετα, από τους πνεύμονες προς την ατμόσφαιρα. Στην ηρεμία ο πνευμονικός αερισμός είναι περίπου 5 λίτρα στο λεπτό. Σε ήπιας έντασης άσκηση είναι περίπου 25 L/min, σε μέτρια 50 και στη μέγιστη άσκηση μπορεί να 25-πλασιαστεί και να ξεπεράσει τα 150 λίτρα το λεπτό. Σε μέγιστη μυϊκή εργασία ο Πνευμονικός Αερισμός στα απροπόνητα άτομα είναι περίπου στα 100 λίτρα στο λεπτό , ενώ στα προπονημένα άτομα ξεπερνά τα 200 λίτρα στο λεπτό. Ο μέγιστος πνευμονικός αερισμός αυξάνεται με την προπόνηση. Δανοί ποδοσφαιριστές είχαν αυξήσει μετά από 4 εβδομάδες εντατικής αερόβιας προπόνησης του πνευμονικού αερισμού από 142 λίτρα σε 148 λίτρα στο λεπτό. Αν ο όγκος είναι μειωμένος για έναν ή άλλο λόγο π.χ. σε αθλητικά κέντρα σε υψόμετρο το σώμα προσπαθεί να αντιστέκεται και να το αντισταθμίζει εισπνεόμενο περισσότερο αέρα.

   Δανοί ποδοσφαιριστές στο παγκόσμιο κύπελλο του 1986 είχαν αυξήσει τον πνευμονικό αερισμό από 90 λίτρα σε 105 λίτρα αέρα το λεπτό μετά από διαμονή σε θάλαμο υποπίεσης, όπου ο αέρας είναι πιο αραιός, όπως ήταν στο Μεξικό (υψόμετρο 2300 μέτρα πάνω από το επίπεδο της θάλασσας) όπου ο αέρας στο υψόμετρο είναι πιο αραιός. Παρατηρήθηκε ότι η αναπνοή των 105 λίτρων στο λεπτό.

6. Καρδιακή συχνότητα

    Είναι η συχνότητα με την οποία χτυπά η καρδιά που εκφράζεται με χτύπους ανά λεπτό. Ανάλογα με την ηλικία, η συχνότητα αυτή κυμαίνεται (220-Ηλικία). Σε κατάσταση ηρεμίας βρίσκεται μεταξύ 40 & 70 χτύπους το λεπτό. Η ΜΚΣ αναφέρεται στη συχνότητα με την οποία χτυπά η καρδιά κατά την άσκηση και δείχνει την ένταση, καθώς επίσης είναι η συχνότητα που κτυπά η καρδιά και ελέγχεται από τον φλεβόκομβο, ο οποίος είναι ο βηματοδότης της καρδιακής λειτουργίας στην μέγιστη προσπάθεια της άσκησης, η καρδιακή συχνότητα φθάνει στην μέγιστη τιμή της, το σημείο αυτό το ονομάζουμε, Μέγιστη Καρδιακή Συχνότητα (ΜΚΣ).

7. Θερμιδομετρία:

  Μέτρηση Βασικού μεταβολισμού (RMR). Κατά την διαδικασία της εργοσπιρομετρησης και μετρώντας την κατανάλωση οξυγόνου μπορούμε να υπολογίζουμε τις θερμίδες που καταναλώνονται ανά φορτίο άσκησης. Επίσης υπολογίζουμε την ποσότητα (gr) κατανάλωση υδατανθράκων και λιπών, πληροφορίες για την ενεργειακή οικονομία. Αυτό θα δώσει ασφαλείς συμπεράσματα για την ποσότητα υδατανθράκων που θα πρέπει να καταναλώσει ο αθλητής σε προσπάθειες μεγαλύτερης της μιας (1) ώρας.

Τα Αποτελέσματα των Εργομετριών Εξετάσεων

• Αναλυτικοί πίνακες των αποτελεσμάτων για κάθε φυσιολογική παράμετρο (ατομικά & ομαδικά)
• Δημιουργία ατομικών μεταβολικών Ζωνών (αερόβια-αναερόβια - αποκατάστασης).
• Ομαδοποίηση (γκρουπ) αθλητών ανάλογα με τα ατομικά χαρακτηριστικά του κάθε παίκτη (ίδια φορτία για κάθε γκρουπ)
• Προσδιορισμός Εντάσεων προπόνησης (Συνεχόμενης - Διαλειμματικής)
• Πρόγραμμα μυϊκής ενδυνάμωσης

Αιματολογικές εξετάσεις

  Οι αιματολογικές εξετάσεις (Αιματολογικές-Βιοχημικές - Ορμονολογικές-) με σκοπό να διαπιστωθεί η κλινική εικόνα του αθλητή από τον γιατρό ( εάν ο αθλητής είναι κλινικά υγιείς ή παρουσιάζει σε παθολογικά αίτια).

Καρδιογράφημα

  Πλέον όλες οι ομάδες δίνουν μεγάλο βάρος στις καρδιολογικές εξετάσεις, ειδικά μετά τα τελευταία κρούσματα, όπως η περίπτωση του Φαμπρί Μουαμπά. Από τέτοια τεστ δεν περνούν μόνο τα νέα αποκτήματα, αλλά και οι παλαιότεροι παίκτες σε ετήσια ή 6μηνη βάση. Οι ειδικοί της Premier League αναφέρουν ότι όσοι παίκτες είναι άνω των 24 πρέπει υποχρεωτικά να κάνουν συχνά εξετάσεις. Τα συγκεκριμένα τεστ αφορούν νέα μεταγραφικά αποκτήματα και όχι τα ετήσια εργομετρικά τεστ όλης της ομάδας.

Κλινική εξέταση Ορθοπεδικού

  Επί της ουσίας το ιατρικό τιμ θέλει να δει αν ο αθλητής είναι υγιής. Οι παίκτες υποβάλλονται σε μαγνητικές, αλλά και άλλα τεστ. Ειδικά οι παίκτες που έχουν ιστορικό τραυματισμού, θα περάσουν από "κόσκινο". Ειδικά τεστ περνούν και παίκτες βάσει θέσης. Για παράδειγμα στους τερματοφύλακες εξετάζονται σημεία όπως οι ώμοι, οι αγκώνες και οι καρποί, που αποτελούν τα σημεία που εμφανίζονται - στην περίπτωση τους - τα περισσότερα προβλήματα. Τα τελευταία χρόνια οι γιατροί ρίχνουν βάρος στη λεκάνη, καθώς θεωρούν ότι από εκεί ξεκινούν πολλά προβλήματα που αφορούν τα γόνατα, τους αστραγάλους και τα πέλματα. Παράλληλα γίνονται πελματογραφικοί έλεγχοι και αξιολόγηση σπονδυλικής στήλης.

Δρ. Θανάσης Μουρτζιάπης κ.Φ.Α.,Ph.D.,P.D. Exercise Physiology